Churandy Martina is trots na zijn tweehonderd meter. (screenshot NOS)

Hij is zonder twijfel de vrolijkste sportman van Nederland. En oh wat had ik Churandy Martina een medaille gegund op de tweehonderd meter sprint in Rio vannacht. Slechts 0,01 seconde scheelde het. Bijna legde hij beslag op het brons.

Waar bij vele sporters de teleurstelling zou overheersen, was dit bij de Antilliaan geenszins het geval. In tegendeel zelfs. “Baal jij hiervan?”, vroeg NOS-verslaggever Jeroen Stekelenburg hem na de race. “Nee, waarom? Dit is mijn derde Spelen, weer finale gehaald. Ik baal er niet van”, antwoordde Churandy zichtbaar verbaasd. “Ik hoop dat ik niemand heb teleurgesteld die voor mij zijn wekker heeft gezet. Ik heb mijn best gedaan”, vervolgde hij tegenover de NOS. Nee, Churandy. Nee. Je hebt mij – en met mij, denk ik, vele anderen – niet teleurgesteld.

De 32-jarige atleet uit Curaçao is trots. En terecht. Voor de derde keer de finale halen van de tweehonderd meter op een Olympisch toernooi is iets wat maar weinigen hebben gepresteerd. Maar wat de sprinter toch vooral siert is zijn positiviteit. Deze man is gewoon niet chagrijnig te krijgen. Elke keer als hij aan het woord komt, tovert hij een lach op mijn gezicht. Door zijn typerende manier van praten. Door zijn charisma. Maar toch vooral door zijn niet kapot te krijgen positiviteit.

Na zijn tweehonderd meter bedankte Martina heel Nederland en Curaçao. Wat mij betreft is dat niet nodig. Nederland en Curaçao zouden hém moeten bedanken. Daarom zeg ik: Churandy, bedankt!