Tom Dumoulin op weg naar de roze trui in Apeldoorn.

Natuurlijk ben je niet tevreden met zilver, Tom. Je wilde goud. Alleen goud. Het hele seizoen stond in het teken van die ene dag. De dag van de Olympische tijdrit in Rio. 10 augustus 2016, om negen minuten over half vijf in de middag Nederlandse tijd, zou jij op weg gaan naar die gouden plak.

Je voorbereiding kent wat hobbels, maar is ook zeker succesvol te noemen. Je wint de proloog van de Giro d’Italia in Apeldoorn en pakte daarmee de roze trui. Die trui draag je één dag. Tijdens de elfde etappe stap je af en verlaat je de ronde noodgedwongen, omdat je zitvlak niet in orde is.

Je besluit dan maar de Tour de France te rijden, als voorbereiding op de Spelen. Ondertussen wordt je in juni nog Nederlands kampioen tijdrijden. Na een paar moeizame eerste dagen in de Tour, imponeer je in de Koninginnenrit van de Pyreneeën door solo over de streep te komen in een loodzware, heroïsche bergetappe. Op 15 juli pak je alle concurrenten in tijdens de heuvelachtige tijdrit naar La Caverne du Pont-d’Arc. Het is een parcours dat vergelijkbaar is met de race tegen de klok die in Brazilië op het programma staat. Dat geeft vertrouwen. Een paar dagen voor Parijs slaat echter het noodlot toe. Een valpartij. Je breekt iets in je pols. Tranen.

Het blijkt een nette breuk en je herstelt voortvarend. Een paar dagen na de val zit je al weer op de fiets. Maar toch blijft iedere keer de twijfel. Kun je er wel alles uithalen in Rio? Heeft het herstel niet teveel kracht gekost?

Gisteren kwam er uitsluitsel. Alleen Spartacus was sneller. Maar verdomme, Tom! Een zilveren plak op de Spelen! En wees eens eerlijk. Zou je van de ontketende Cancellara gewonnen hebben zonder die polsbreuk? Nee, natuurlijk ben je niet tevreden met zilver, Tom. Maar knoop dit in je oren: je hebt het afgelopen jaar meer gepresteerd dan welke Nederlandse renner dan ook in de afgelopen tien, misschien wel twintig jaar. Ontelbaar veel wielerharten sloegen van jou op hol. Je bracht de Nederlandse wielerliefhebber meer dan hij ooit had durven dromen. En iets in mij zegt me, dat je ons nog veel meer gaat brengen, klasbak.